Weer een touwtje uit de brievenbus

Met enige weemoed wordt er gesproken over de tijd van het touwtje uit de brievenbus; een verschijnsel dat voor altijd gekoppeld zal blijven aan Jan Terlouw. Hij gebruikte het beeld om de verandering in de maatschappij te bespreken. Ik wil het juist over verandering in toegangsbeveiliging hebben. Hoe we van het touwtje uit de brievenbus naar digitale toegangsverlening zijn gekomen en dat we qua gebruiksgemak daarmee eigenlijk weer terug zijn bij dat touwtje uit de voordeur.

In de tijd van ‘het touwtje’ werden alle deuren uitgerust met mechanische cilindersloten. Daarbij zorgt een sleutel ervoor dat een reeks pinnen of schijven in de juiste positie worden gebracht om het slot te openen. Het dievengilde trachtte deze cilinders vaak in zijn geheel uit het slot te trekken. Daarom zijn we de laatste pakweg 20 jaar vaak kerntrekbeveiliging toe gaan passen om deze mechanische sloten veiliger maken, net als bijvoorbeeld anti-picking voorzieningen. Nog steeds rusten we enorm veel deuren uit met dergelijke geavanceerde cilindersloten.

De techniek is echter verdergegaan. Rond de eeuwwisseling zijn in kantoor- en hotelomgevingen de elektronische sloten in zwang geraakt en de afgelopen jaren passen we dergelijke sloten ook steeds vaker toe in woonomgevingen. Daarbij wordt meestal gebruik gemaakt van een RFID-kaart of -tag bij wijze van ‘sleutel’, maar soms ook van pincodes of van de smartphone. Het kan zelfs nog verder gaan: sloten kunnen ook biometrisch geopend worden, door middel van een vingerafdruk of een irisscan. Dan hoeven gebruikers geen sleutel, maar slechts zichzelf mee te brengen om binnen te komen.

De trend beweegt richting nog intelligentere en meer geïntegreerde beveiligingssystemen. De verwachting is dat toegangsbeveiliging nog verder zal evolueren met geavanceerdere biometrische herkenning en de uitbreiding van kunstmatige intelligentie om verdachte activiteiten proactief te detecteren. We zien dat toegangsbeveiliging steeds meer een onderdeel wordt van smarthomesystemen dan wel smartofficesystemen en dat daarbij steeds meer integratie tussen die systemen plaatsvindt. Want waarom zou je bijvoorbeeld apart uren bijhouden als je weet wie er wanneer binnen het kantoor aanwezig is.

We integreren nu al in de zorg personeelssystemen met de toegangsbeveiliging, zodat vanuit de functie van een medewerker automatisch de autorisatie van de sleutel die deze medewerker krijgt georganiseerd wordt: zowel de tijden waarop iemand binnen kan komen als de specifieke ruimtes. Waar we systemen met elkaar koppelen zijn de mogelijkheden feitelijk eindeloos. Denk bijvoorbeeld aan de reserveringssystemen voor padelbanen die we gekoppeld hebben aan toegangsverlening via de smartphone op de gereserveerde tijden. Er zijn slechts door de privacywetgeving beperkingen opgelegd. In technische zin en in gebruiksgemak zijn die er niet.

Slimme sloten bieden nu vaak functies zoals real-time meldingen wanneer iemand de deur opent en ze kunnen worden gekoppeld aan camera's of alarmsystemen voor betere beveiliging. En doordat de autorisatie via de cloud verloopt, kunnen beheerders eenvoudig en op afstand toegangsrechten verlenen of intrekken. De evolutie van sloten en sleutels weerspiegelt de bredere technologische vooruitgang in beveiliging: van eenvoudige mechanische oplossingen naar complexe, verbonden en intelligente systemen die gemak en veiligheid combineren.

Nu even terug naar dat touwtje uit de brievenbus: in die tijd was er sprake van een enorme (sociale) controle op wie er binnen kwam en wie niet: mensen die binnen mochten trokken simpel aan het touwtje en de buurt zorgde dat wie niet binnen mocht ook niet binnenkwam. In de nacht ging het touwtje naar binnen. De hypermoderne geïntegreerde systemen van nu brengen dat weer terug. Gebruikers van de systemen ervaren het gebruiksgemak van het touwtje uit de brievenbus en kunnen zonder moeite de ruimtes in waar ze welkom zijn. Alleen de sociale controle is vervangen door een elektronische en daar lijkt weinig mis mee.